Na możliwość istnienia pyłowych księżyców Ziemi jako pierwszy zwrócił uwagę urodzony w Poznaniu polski astronom, Kazimierz Kordylewski. Pod koniec lat 50 ub. wieku zasugerował on, że w pobliżu tzw. trójkątnych punktów libracyjnych (punktów Lagrange’a) w układzie Ziemia-Księżyc mogą znajdować się zagęszczenia pyłu międzyplanetarnego, które powinny być widoczne z Ziemi jako niewielkie pojaśnienia na tle nocnego nieba. W celu ich zaobserwowania Kordylewski zorganizował szereg wypraw w miejsca zapewniające dogodne warunki obserwacyjne, m.in. w okolice równikowe na otwartym oceanie. W 1961 roku opublikował on wyniki swoich obserwacji, donosząc o odkryciu księżyców pyłowych w okolicach punktów libracyjnych L4 i L5.
Księżyce Kordylewskiego są obiektami ekstremalnie trudnymi do zaobserwowania, ze względu na ich bardzo małą jasność powierzchniową. Dlatego przez wiele lat nikomu nie udało się jednoznacznie potwierdzić odkrycia Kordylewskiego.
Dokonał tego dopiero w październiku 2018 roku zespół węgierskich naukowców z Eotvos University w składzie Gabor Horvath, Judit Sliz-Balogh i Andras Barta. Przeprowadzili oni obserwacje polarymetryczne okolic punktu L5, które wyraźnie wykazały obecność obłoku pyłowego. Ich wyniki zostały opublikowane w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
2018-11-13, WB