Publikacja w Nature Communications – Gwiazdy podwójne eksplodujące jako supernowe typu Ic

Binary stars exploding as supernovae type Ic

Astronomowie z Instytutu Obserwatorium Astronomicznego UAM w Poznaniu rozwiązali zagadkę kosmicznych eksplozji znanych jako supernowe typu Ic. Podczas tych bardzo energetycznych eksplozji nie widzimy wodoru ani helu, dlatego w przeszłości sugerowano, że są to wybuchy bardzo masywnych gwiazd (20-30 razy masywniejszych niż nasze Słońce), które pozbyły się wodoru i helu przed eksplozją.

Zespół wykorzystał największy na świecie zestaw teleskopów, Atacama Large Millimeter Array, zlokalizowana na wysokości 5000 metrów n.p.m. w północnym Chile. Zaobserwowali emisję linii tlenku węgla, która została wykorzystana do pomiaru ilości wodoru molekularnego – paliwa, z którego powstają gwiazdy – w miejscach różnych eksplozji supernowych. Chmury wodoru molekularnego przeżywają około 20 milionów lat, więc im więcej wodoru znajdziemy na pozycji supernowej, tym krócej żyła eksplodująca gwiazda.

Obserwacje ujawniły podobne ilości wodoru na pozycjach badanych supernowych typu Ic i supernowych typu II, o których wiadomo,

że są eksplozjami gwiazd 8–15 razy masywniejszych od Słońca. Stąd, gwiazdy eksplodujące jako supernowe typu Ic mają podobny czas życia, a więc mają podobne masy i dlatego nie są gwiazdami bardzo masywnymi, jak wcześniej sądzono. Oznacza to, że głównym mechanizmem usuwania wodoru i helu jest oddziaływanie z inną gwiazdą w układzie podwójnym, w taki sposób, że gwiazda towarzysząca zabiera zewnętrzne warstwy gwiazdy, która ostatecznie eksploduje jako supernowa typu Ic.

To że supernowe typu Ic są układami podwójnymi mniej masywnych gwiazd jest istotne dla naszego zrozumienia jak pierwiastki powstają we Wszechświecie i jak galaktyki ewoluują.
 
 

Publikacja w Nature Communications jest dostępna tutaj.
 
 
 
 
2024-09-03, MS, MM